بازگشت
ارمغان بهار
عبدالله وفا عبدالله وفا

 

گلهای این غزل را فدای قدوم پرمیمنت تان نموده ؛ سال میمون و بهار زیبا را با خوشبختی و سعادت برای همه هموطنان نازنینم آرزو مندم : وفا

 

 

باز فصل گل شدو غوغای ما ،  بالا گرفت

 

مریم و نسرین و سوسن، در چمن ماوا گرفت

 

لالۀ حمرا  به صحرا  فرش گلگون   گسترید

 

نگهت هامون و برزن از شبو، مارا  گرفت

 

زنبق و نیلوفر و میخک ، ز  رنگ   دلفریب

 

همچو شاخ نسترن، تاب و توان، از ما گرفت

 

چشم نرگس شد خمار ، از دختر دوشین  رز

 

دست  اکاسی  و سنجد ،  دامن  کینا   گرفت

 

یاسمن پرشور و سرمست، نشه از فصل بهار

 

جوش  داودی  و سنبل ، از د لم  یارآ  گرفت

 

انتری با جوش و مستی سر بر آورده ز خاک

 

شاخ مرسل در عیاری ، سبقت از رعنا گرفت

 

از پتونی  تا  فلا کس ، ارغوان  و  ناز و بو

 

باغ و بوستان و د من،  بس جلوۀ زیبا  گرفت

 

فرشی  قامت خمیده ، دست و رویش  پر حنا

 

بلبل شوریده  شهر عشق،  بی غوغا  گرفت

 

در رۀ  پیوند  د لها ، ای «وفا» جوینده  شو!

 

عاقبت والا شود هر کس چو من مولا گرفت

 

 

 

 

کابل – کارتۀ سه


March 21st, 2013


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان